(door hem)
O wat is het stil op deze blog… Kwatongen durven denken dat we onze fietsen aan de haak hebben gehangen, dat een derde spruit in het gezin er teveel aan was om alles zonder auto te blijven doen, dat het precies gedaan is met hoera-berichten over het leven zonder auto. Niets is minder waar… alleen, we zijn het intussen gewoon.
Het leven zonder auto heeft minder en minder verrassingen in petto. We weten hoe het is om zonder auto op reis te gaan, zonder auto grote inkopen te doen, zonder auto op weekend te gaan, zonder auto naar’t containerpark te gaan, etc. We kennen de grote voordelen, de beperkte beperkingen. Soms is het nog zoeken, zelden echt lastig, veelal een grote evidentie.
Wat is er intussen veranderd? We hebben er een kleine meid bij, Bess is haar naam en ze kan bijna op haar eerste loopfietsje. Remus is er intussen 5 en fietst dagelijks van en naar school alsof hij nooit iets anders gedaan heeft. Zijn zo geliefde loopfiets is hij ontgroeid, al durft hij hem af en toe toch nog eens van stal halen. Onze fietskar kreeg een make-over en doet weer meer en meer dienst. Onze Winther E-Kangeroo bakfiets is weg, er kwam een Urban Arrow in de plaats. Hij is sneller, wendbaarder, handiger in de stad. Bojan, in het middelbaar nu, heeft het plezier van een tweedehands koersfietske ontdekt, hij is nog moeilijk bij te houden op het fietspad nu.
En tussen het fietsen door, nemen we de trein, de tram en de bus. Ook dat, we zijn het gewoon en in tegenstelling tot de vele gefrustreerde pendelaars, hebben we er zelden last mee. We zitten veel liever op de trein met onze kinderen dan in de auto, ook als we twee uur langer onderweg zijn. Als het echt moet is er Cambio, het autodeel-systeem waar je in Gent goed mee uit de voeten geraakt. Gemiddeld één keer per maand zitten we in de auto, meer zal het niet zijn.
Kortom: waarom nog bloggen? Over de meeste zaken hebben we iets geschreven, het meeste lijkt gezegd. En toen kwam daar plots een vraag uit Hasselt. Of we niet eens komen vertellen over ons leven zonder auto in de Fietsbar? En vervolgens kwam daar het besef dat veel mensen een leven (als gezin) zonder auto natuurlijk niet evident vinden. En vervolgens het besef dat we al een eeuwigheid niet meer naar onze blog hebben omgekeken, dat we bijna twee jaar na datum nog steeds een gezin van 4 zijn volgens onze blog.
Vandaar deze up-date… over het feit dat er niet veel te vertellen valt, dat er niks nieuws onder de zon is… of toch?
Hadden we bijvoorbeeld al vertelt dat kampeerplaatsen veel groter uitvallen zonder auto?
Dagen zonder auto 
Mooi gezin zijn jullie. Veel mensen hebben tegenwoordig geen idee meer van wat iemand met een fiets kan doen. >20km fietsen vinden ze ondenkbaar en als je vertelt dat je 80km gefietst hebt, dan zijn ze verbijsterd en denken ze dat je een soort superman bent. Blijf vooral bloggen, want als je ook maar 1 iemand zou raken dan heeft het al nut gehad. En ik lees jullie graag 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Waarom zou je nog bloggen? Waarom zou je niet meer bloggen is een beter vraag (vind ik).
Het moeten niet steeds grote verhalen zijn, ook de kleine momentjes mogen weergegeven worden. Ook eens in herhaling vallen lijkt voor mij geen probleem. Ook ik, alleenstaande en 20 jaar zonder auto, lees ook graag hoe een ander het aanpakt. Ook al is de gezinssituatie “ietsie pietsie” anders. Zelfs ik leer soms nog kleine dingen bij.
Wat mij ook al is opgevallen dat het geregel om autoloos door het leven te gaan enkel in het begin is. Leren hoe het openbaar vervoer werkt, hoe je dingen meeneemt op de fiets, of welke fiets het beste is voor welke taak (zo heb ik nu voor mij alleen een halve garage vol fietsen staan). Eens ik dat onder de knie had ging het eigenlijk vanzelf, ik kende de trein- en busuren (en de perrons waar ik moest zijn voor welke trein/bus) uit het hoofd. Op dat gebied hebben de autogebruikers het niets beter. Ze hebben ook steeds het een en ander te regelen, ook al staan ze er niet bij stil. De vrijheid die ze proclameren is er helemaal niet als je hoort dat ze hun vertrek laten afhangen van de files. Of het gemekker over de parkeerplaatsen die ze weer eens allemaal bezet vonden. Of nog erger steeds weer op het uurwerk kijken want ze hebben meer tot dat uur betaald voor de parkeerplaats, dat laatste doet me denken aan hun smalend gedoe wanneer je moet vertrekken want de bus/trein komt eraan, terwijl ze niet beseffen dat ze ook overal rekening mee houden.
Dus ik zou zeggen blog verder en probeer eens stil te staan bij de kleine momentjes.
Ik zelf heb ook een blog, het gaat over fietsen en voor mij is het ook een soort online dagboek waar ik eens kan in terugkeren en zien wanneer ik welke dingen ik meemaakte of wanneer ik welke mijlpalen ik haalde.
LikeLike